Liselore Tissen deed onderzoek naar de toepassing van 3D-printen bij het conserveren van kunstwerken, en welke ethische discussies er ontstaan door deze techniek. Anders dan bij andere reproductiemiddelen zoals fotografie, is het dankzij 3D-printen mogelijk om zowel de visuele kenmerken als de textuur van schilderijen tot in de fijnste details na te maken. Nu 3D-printen steeds toegankelijker en goedkoper wordt, is het een kwestie van tijd voordat ieder huishouden een eigen Van Gogh kan printen die vrijwel niet te onderscheiden is van het origineel. In haar scriptie beantwoordt Tissen wat dit betekent voor het kunstwerk, de conservering ervan en de kunstwereld in zijn geheel.
Tissen schreef haar masterscriptie in het kader van de MA opleiding Arts & Culture aan de Universiteit Leiden. Inmiddels is de scriptie uitgegroeid tot een promotieonderzoek in Leiden en Delft.