Satijn Panyigay werkt met zware thema’s. Ze studeerde af met ‘The Color of Coal’, waarin ze het verdriet over de dood van haar moeder behandelde, en met een serie waarin ze de huizen van overleden mensen fotografeerde, ‘Behind Death’s Door’. Deze serie is nu te zien in Museum Tot Zover, het Nederlandse Uitvaartmuseum. De foto’s gaan over het vasthouden van herinneringen en tijd. Je kijkt naar sporen die door het leven achtergelaten worden en hoe die weer verdwijnen als een inboedel leeg wordt gehaald. Met haar werk wil Panyigay de kijker laten zien hoe moeilijke en zware elementen uit het leven ook veel schoonheid bevatten.
Dat heb ik eigenlijk altijd al gehad. Mijn smaak in films, muziek en kunst neigt altijd naar het donkere, er moet in ieder geval veel emotie van de maker in zitten. Ik vind menselijke emoties en de psyche sowieso erg interessant. Sinds ik op jonge leeftijd een aantal dierbaren verloor is mijn fascinatie hiervoor gegroeid. Ik ken door dat verlies het diepste zwart maar ook de mooie kant van rouwen. Die twee gezichten van verdriet zijn een doorlopend thema in mijn werk.
Mijn werkwijze is heel intuïtief en ik zie de hele dag door mogelijkheden voor foto’s. Ik bedenk van tevoren niet zozeer waar ik werk over ga maken. Soms merk ik dat ik over een langere tijd veel foto’s heb gemaakt over een bepaald onderwerp, deze vormen dan later een serie. Tijdens een reis naar Boedapest herkende ik veel van mijn melancholische aard terug en ontdekte ik waar dit deel in mijn persoonlijkheid mede vandaan komt. Ik ben half Hongaars en Hongaren staan er om bekend zwaarmoedig van aard te zijn, maar hier ook van te genieten. Om dit verder te ontdekken ga ik binnenkort terug naar Hongarije. In dit geval werk ik dus langere tijd aan een serie en ga ik specifiek op reis voor mijn nieuwe serie ‘Melankólia’ (Melancholie).
Mijn werk is dus heel persoonlijk. Door middel van kunst kan ik omgaan met mijn emoties en kan ik mijn gedachten uiten in beeld. Ik merk dat het een middel is om te vluchten uit de werkelijkheid. Het leven kan soms overweldigend zijn en door mijn kunst kan ik daaraan ontsnappen. Ik creëer een eigen wereld en ik vind het mooi als ik mijn publiek daar even mee naar toe kan nemen.
Ik heb goed in beeld wie mijn publiek is. Dat zijn voornamelijk kunst- en fotoverzamelaars, veel van hen ken ik zelfs persoonlijk. Soms word ik ook verrast door mensen die geen verstand hebben van kunst, maar mijn werk wel willen kopen omdat ze het verhaal mooi vinden of er toch iets is dat ze aanspreekt in het beeld. Ik weet dat het soort werk dat ik maak minder publiek trekt. Ik denk dat dit komt doordat het kunst is waar je soms wat langer naar moet kijken, iets dat je ook moet leren door veel kunst te zien. Ook vinden sommigen mijn thematiek te confronterend, wat eigenlijk ook een compliment is natuurlijk, dat mijn werk mensen raakt. Op mijn toegankelijkere foto’s krijg ik altijd veel meer reacties. Toch betekent de kleinere groep die me in alles volgt en ook mijn zwaarste series aankoopt en echt waardeert, meer voor mij.
Als kunstenaar wil je niet gestuurd worden in wat je maakt. Je wil niet bezig zijn met wat beter verkoopt, en toch moet je van je kunst kunnen leven. Als iemand een groot bedrag wil betalen voor mijn meeste donkere werk, gloeit mijn hart. Het voelt alsof de zwaarte van het leven gekoesterd wordt en het is het ultieme bewijs dat ik met mijn foto iemand iets heb laten voelen. En het bewijst me dat er altijd toegewijd publiek voor je is, hoe klein je niche ook is.
Er zijn natuurlijk ook mensen die mijn werk goed vinden, me volgen en die naar exposities toe komen, maar niet een grote foto van me willen of kunnen aanschaffen voor in huis. Ook hun interesse in mijn werk steunt mij enorm. Voor deze groep mensen is het bijvoorbeeld interessant dat ik ook kleine stukken verkoop, bijvoorbeeld speciale editie prints voor een goed betaalbare prijs.
Tijdens tentoonstellingen kan ik het beste contact maken met mijn publiek. Het is fijn dat ik aangesloten ben bij Galerie Caroline O’Breen en Galerie Wilms, hierdoor mag ik exposeren en spreek ik veel kunstliefhebbers persoonlijk. Het is een eer om bij een galerie aangesloten te zijn. Het laat zien dat andere mensen je werk waarderen en dat je kunst een erkende kwaliteit heeft. Verzamelaars vinden het soms ook belangrijk, want voor hen is het zichtbaar dat je een bepaald niveau hebt. Het is ook fijn dat we in bijvoorbeeld de PR samen kunnen optrekken.
Verder gebruik ik online media, zoals Instagram en mijn nieuwsbrief, om in contact met mijn publiek te zijn. Het is een manier om geïnteresseerden betrokken te houden en het maakt mij toegankelijk als kunstenaar. Een persoonlijke aanpak is daarin heel belangrijk. Ik bind mensen aan mij en mijn werk door heel open te zijn over mijn emoties. Volgens mij is er nog een taboe op zwaarte voelen en daar soms niet mee weten om te gaan. Met mijn werk laat ik zien dat het oké is, dat je daarin niet alleen bent en er ook veel mooie kanten aan zitten. Het maakt mij een dankbaar en liefhebbend mens. Ik merk dat anderen door mijn openheid ook sneller met me praten om hun verhaal te vertellen, prachtig vind ik dat.
Op aanraden van een vakgenoot ben ik begonnen met de nieuwsbrief om mijn publiek op de hoogte te houden van mijn werk en tentoonstellingen. Je laat er ook mee zien dat je jezelf serieus neemt als ondernemer. Daarbij ben ik ervan overtuigd dat je niet bang moet zijn om promotie voor jezelf te maken. Laat zien dat je nodig bent en dat je kunst goed is. Creëer een podium voor jezelf.
Ik heb een beetje een haat-liefde verhouding met Instagram. Veel fotografie is easy-on-the-eye maar heeft weinig bezieling. Ik prik daar doorheen en zal dat nooit als concurrentie zien. Het blijft bizar dat sommige foto’s met veel gedachte en werk erachter weinig likes opleveren en een selfie veel. Maar ik vind betrokken volgers toch van meer waarde dan het aantal volgers. Zo heb ik een groep mensen die mijn merk echt waardeert en met mij mee is gegroeid. De oppervlakkigheid en snelheid van Instagram is moeilijk, maar als kunstenaar loont het nu wel er gebruik van te maken. Het is een goede tool om je kunst te promoten en te verspreiden. Je bent in contact met mensen over de hele wereld en het eerste wat ze van je zien is beeld.
Ik ben hier twee jaar geleden mee gestart uit geldnood. Ik wilde een professionele printer aanschaffen, maar had daar geen geld voor. Ik bedacht een constructie waarbij mensen van tevoren zouden betalen voor mijn werk, waardoor ik die printer kon kopen en hem ook veel zou gaan gebruiken. Gedurende tien maanden ontvangen mensen elke maand een nieuwe foto van mij. Bij de eerste foto zit een handgemaakte bewaardoos om de foto’s in te ‘sparen’. Ik maak de boxen in een beperkte oplage van tien stuks en mensen kunnen zich van tevoren inschrijven.
Ik ben nu bezig met de derde reeks. In deze reeks maak ik zeven foto’s over de belangrijkste thema’s in mijn werk, zoals vergankelijkheid, eenzaamheid en (on)rust. Deze thema’s spelen al jaren een rol in mijn fotografie en leven en het leek mij mooi ze zo allemaal een podium te geven. Het is een goede manier om de thema’s waarmee ik werk centraal te stellen. Bij elke foto zit ook een uitleg, zodat ik de deelnemers een uniek kijkje geef in mijn belevingswereld en werkwijze.
Het is een groot compliment als mensen je werk zodanig waarderen dat ze aan een abonnement meedoen, zonder te weten wat er gaat komen. Dat is een bepaalde toewijding van een aantal van mijn meest betrokken contacten, en ik vind ook dat je dan echt iets moois moet leveren. Het is voor mij wel een leerschool geweest om mezelf ‘op commando’ goed werk te laten maken. Het zorgt ervoor dat ik bewuster werk en mezelf als kunstenaar ook echt leer kennen.
In deze laatste editie van de box maak ik handgemaakte afdrukken en ontvangen de deelnemers unieke polaroids. Ik vind het belangrijk dat iemand echt een cadeautje krijgt: mooi ingepakt, mijn logo op de verpakking gestempeld en een persoonlijke kaart erbij. Ik maak wat ik zelf zou willen ontvangen: werk met veel eigenheid en zwaarte, maar vooral ook met veel liefde er in en oog voor detail. De interactie bij dit project is ook erg leuk: als ik een nieuwe foto verstuurd heb krijg ik altijd wel een bericht van één van de deelnemers met een enthousiaste reactie.
Astrid Jacobs zet als hoofd publiek bij Museum De Lakenhal in op het bouwen van een sterk merk met ‘gelijkwaardigheid’, ‘meerstemmigheid’ en ‘in het moment’ als belangrijkste pijlers.
Aïda Sium wil met de kracht van branding de maatschappelijke waarden van het HipHopHuis nog beter uitdragen.
Daniel Jaspers is hoofd marketing en communicatie bij Toneelgroep Oostpool.